Dit is vol. 102 in de serie Jazz Thing Next Generation, een initiatief van het tijdschrift JazzThing om nieuwe groepen een kans te geven een cd uit te brengen, een fantastisch initiatief dat al veel fraaie albums heeft opgeleverd waarvan ik er al veel positief heb gerecenseerd.

Bassist/componist Moritz Koser (1992) was de oprichter van deze Gnar Gnar Rad, een naam die verwijst naar het skateboarden dat hij vroeger vaak beoefende totdat hij zijn botten meer ging koesteren. De typerende hoes waarop hij zijn contrabas lijkt kapot te slaan is geïnspireerd op de iconische hoesfoto van London Calling van The Clash waarop bassist Paul Simonou exact hetzelfde uitbeeld met zijn basgitaar. Het getuigt van de roots van Koser die liggen in de grunge rock, hardcore en ook hip-hop. Zijn aandacht ging naar de jazz na het horen van een album van de hip-hop groep A Tribe called Quest waarin contrabas legende Ron Carter meespeelde. Voordien speelde hij piano en op zijn 13de gitaar. Van 2017 tot 2022 studeerde hij aan de Mannheim Music Academy.

Als het referenties betreft en andere belangrijke invloeden dan vallen er bij Moritz Koser namen als Oscar Pettiford, The Clash, Art Blakey, A Tribe Called Quest, Charles Mingus met Eric Dolphy, Only People do the Killing, Cannonball Adderley, Ornette Coleman Quartet, een caleidoscoop door de jazz en de huidige trends dat is wat we horen op dit debuut van Gnar Gnar Rad volgens diverse recensies. Als jazzliefhebber verheug ik mij op het feit dat er van grunge, punk of hip-hop gelukkig niets is te herkennen in hun muziek, wat ik wel hoor is de invloed van mensen als Mingus en Ornette Coleman. Dat betekent dat er volop valt te genieten van de muziek op dit geslaagde debuut.

Alle nummers zijn geschreven door Moritz Koser met uitzondering van “Molotov” dat hij samen schreef met trompettist Felix Roos die in eerste instantie deel uitmaakte van de groep en het laatste nummer op dit album “Venice” van John Lewis, de pianist van het Modern Jazz Quartet. Een keuze die je hier niet zou verwachten, maar het klinkt redelijk onherkenbaar. Voor ik het vergeet de bezetting bestaat uit David Sanwald op saxofoon, Max Strauch op trombone, Jonas Stiegler op drums en Moritz Koser op contrabas. Vergeet alle verwijzingen naar de vroegere liefdes van Moritz zoals punk en hip-hop, hiervan is gelukkig niets te horen of het moest het verrassende en afwisselende karakter zijn in hun muziek, kortom een ijzersterk album dat al vele keren voorbij kwam hier in huis.

Jan van Leersum.